همه چیز در رابطه با سرطان بیضه
فهرست موضوعات
سرطان بیضه شایع ترین سرطانی است که مردان بین ۱۵ تا ۳۵ ساله را درگیر می کند. رایج ترین علامتی که شما باید به دنبال آن باشید، یک توده ی بدون درد در بیضه است. سرطان بیضه در صورتی که زود هنگام شناسایی و درمان شود، میزان درمان موفقیت آمیز بسیار بالایی دارد. در این مقاله همه چیز در رابطه با سرطان بیضه را توضیح خواهیم داد.
سرطان بیضه چیست؟
سرطانی که در بیضه پیشرفت می کند، سرطان بیضه نامیده می شود. بیضه ها دو غده ی شبیه به تخم مرغ هستند که پشت آلت تناسلی در یک کیسه پوستی به نام کیسه بیضه قرار گرفته اند. آنها بخشی از سیستم تناسلی مردانه هستند و اسپرم را تولید و ذخیره سازی می کنند. معمولاً فقط یک بیضه دچار سرطان بیضه می شود، اما در برخی از موارد هر دو بیضه درگیر می شوند.
تقریباً ۹۰ تا ۹۵ درصد از سرطان های بیضه در سلول هایی شروع می شوند که تبدیل به اسپرم می شوند و به تومور سلول های زایا شناخته می شوند. تمام افرادی که بیضه دارند از جمله زنان دوجنسیتی، افراد نان باینری و یا افراد بیناجنسی ممکن است به سرطان بیضه دچار شوند. در استرالیا، سالانه حدود۹۶۰ نفر به سرطان بیضه دچار می شوند که حدود ۱ ٪ از تمام سرطان های مردان را تشکیل می دهد. این بیماری اغلب در مردان ۲۰ تا ۳۹ سال اتفاق می افتد.

انواع سرطان بیضه
شایع ترین سرطان های بیضه، تومور سلول های زایا نامیده می شوند که دو نوع اصلی دارند:
تومورهای سمینوما:
که معمولاً آهسته تر از تومورهای غیر سمینوما رشد می کنند. این تومورها معمولاً در افراد ۲۵ تا ۴۵ ساله رخ می دهند، اما ممکن است در افراد مسن تر نیز تشکیل شوند.
تومورهای غیر سمینوما:
این تومورها معمولاً سریع تر از سرطان های سمینوما ایجاد می شوند و در اواخر نوجوانی و اوایل دهه ی بیست سالگی شایع ترند. ۴ زیر مجموعه ی اصلی تومورهای غیر سمینومایی شامل تراتوم، کوریوکارسینوم، تومور کیسه زرده و کارسینوم جنینی می باشند. گاهی اوقات سرطان بیضه می تواند شامل ترکیبی از سلول های سمینوما و غیر سمینوما یا ترکیبی از زیرمجموعه های مختلف سلول های غیر سمینوما باشد که تومورهای ترکیبی نامیده می شوند.
تعداد کمی از تومورهای بیضه در سلول هایی شروع می شوند که بافت حمایتی یا ساختاری و تولید کننده ی هورمون بیضه ها را تشکیل می دهند. اکثر سرطان های بیضه به شکل شرایطی به نام نئوپلازی سلول های زایا (GCNIS) شروع می شوند. این شرایط در گذشته نئوپلازی سلول های زایای درون لوله ای نامیده می شد. در این شرایط، سلول ها غیرطبیعی هستند، اما در خارج از محل رشد سلول های اسپرم گسترش پیدا نمی کنند. GCNIS سرطان نیست، اما بعد از سال ها ممکن است تبدیل به سرطان شود.
وقتی سرطان بیضه علائم داشته باشد، شایع ترین آنها عبارتند از:
- ورم یا برجستگی در بیضه ( معمولاً بدون درد)
- تغییر در اندازه یا شکل بیضه مانند سفتی یا ورم
گاهی اوقات، سرطان بیضه ممکن است موجب علائم دیگری همچون موارد زیر شود:
✓ احساس سنگینی در کیسه بیضه ها

✓ احساس عدم تقارن بین بیضه ها
✓ درد یا سوزش در پایین شکم، بیضه یا کیسه بیضه
✓ بزرگ شدن یا حساس شدن بافت سینه
✓ کمر درد
✓ دردهای شکم
همه ی افرادی که این علائم را دارند، مبتلا به سرطان بیضه نیستند. اگر شما هر یک از این علائم را دارید یا نگران هستید، به پزشک مراجعه کنید.
عوامل خطر برای سرطان بیضه
عواملی وجود دارند که احتمال ابتلا به سرطان بیضه را افزایش می دهند. این موارد عوامل خطر نامیده می شوند و عبارتند از:
- سابقه ی فردی: اگر شما درگذشته در یکی از بیضه های خود سرطان داشته اید، بیشتر احتمال دارد در بیضه ی دیگر خود دچار سرطان شوید.
- سابقه ی خانوادگی: اگر پدر یا برادر شما سرطان بیضه داشته، شما مقداری بیشتر از دیگران در معرض سرطان بیضه قرار دارید.
- اگر شما با بیضه ی نزول نکرده متولد شده اید.
- ناباروری: مشکل در باروری می تواند مرتبط با سرطان بیضه باشد.
- HIV و ایدز: شواهد نشان می دهند که افراد مبتلا به HIV و ایدز بیشتر در خطر سرطان بیضه قرار دارند.
- مشخصات فیزیکی _ افراد که با ناهنجاری آلت تناسلی به نام هیپوسپادیاس متولد می شوند بیشتر در معرض ابتلا به سرطان بیضه قرار دارند.
- مصرف حشیش: شواهدی وجود دارد که مصرف منظم حشیش را به سرطان بیضه ربط می دهند.
- تغییرات بیناجنسیتی: خطر سرطان بیضه در افرادی که تغییرات بیناجنسیتی مانند سندرم عدم حساسیت جزئی به آندروژن را تجربه می کنند، به ویژه اگر بیضه ها درون شکم باقی مانده باشند، بیشتر است.
داشتن این عوامل خطر به این معنا نیست که شما سرطان بیضه دارید. اغلب هیچ دلیل واضحی برای ابتلا به سرطان بیضه وجود ندارد. اگر شما در مورد عوامل خطر خود احساس نگرانی می کنید، با پزشک خود برای توصیه های بیشتر تماس بگیرید.
آزمایشاتی برای بررسی سرطان بیضه
پزشک شما ممکن است برای بررسی سرطان بیضه آزمایشات زیر را انجام دهد:
- سونوگرافی: تا ببیند آیا تومور وجود دارد و اندازه ی آن چقدر است.
- آزمایشات خون: تا سلامت عمومی و نحوه ی عملکرد اندام های بدن شما را ارزیابی کند.
- تنها راه برای اطمینان از تشخیص درست، برداشتن بیضه ی درگیر و بررسی آن در آزمایشگاه است. این عمل جراحی، ارکیدوکتومی نامیده می شود و حدود ۶۰ دقیقه زمان می برد.
در اکثر موارد، جراح باید فقط یک بیضه را بردارد. درگیر شدن هردو بیضه با سرطان در یک زمان بسیار نادر است. شما ممکن است تصمیم بگیرید که بیضه ی برداشته شده را با یک بیضه ی مصنوعی به نام پروتز تعویض کنید. پزشک ممکن است از شما بخواهد آزمایشات بیشتری انجام دهید. این آزمایشات عبارتند از:
- سی تی اسکن: از اشعه ی ایکس برای برداشتن تصاویر درون بدن استفاده می کند و سپس آن ها را در یک تصویر دقیق جمع آوری می کند.
- اسکن های ام ار آی: از یک آهنربای قوی و امواج رادیویی برای ایجاد تصاویر دقیقی از نواحی داخلی بدن استفاده می کند.
- پت اسکن: از تزریق محلول گلوکز استفاده می کند تا به شفاف تر نشان دادن سلول های سرطانی روی صفحه کمک کند.
درمان سرطان بیضه
اگر شما ارکیدوتومی انجام داده اید و سرطان شما به طور کامل با برداشتن بیضه ریشه کن شده است، ممکن است نیازی به درمان بیشتر نداشته باشید. در عوض شما تحت نظر پزشک خواهید بود که شامل آزمایشات قند منظم، تصویر قفسه سینه و سی تی اسکن به مدت ۵ تا ۱۰ سال است. این کار به پزشک شما کمک می کند تا ببیند آیا سرطانی در بدن شما باقی مانده و یا سرطان برگشته است؟

شیمی درمانی:
شیمی درمانی، درمان سرطان با داروهایی می باشد که سلول های سرطانی را می کشند یا رشد آنها را آهسته می کنند. تیم جراحی شما ممکن است ارزیابی کند که خطر متوسطی برای پخش شدن یا برگشت سرطان وجود دارد. در این مورد، شیمی درمانی توصیه می شود. در موارد نادر، وقتی سرطان به نقاط دیگر بدن منتشر شود، ممکن است قبل از انجام جراحی به عنوان درمان اصلی، شیمی درمانی انجام شود.
پرتودرمانی:
پرتودرمانی از دوز کنترل شده ای از پرتو برای کشتن سلول های سرطانی یا آسیب به آنها استفاده می کند تا نتوانند رشد کنند، تکثیر و یا پخش شوند. پرتودرمانی گاهی اوقات برای افرادی با سرطان سمینوما بعد از جراحی انجام می شود تا از برگشت سرطان پیشگیری کند و یا سلول های سرطانی را که قبلاً به غدد لنفاوی منتقل شده اند از بین ببرد.
جراحی برای برداشتن غدد لنفاوی:
در برخی از موارد، نوعی جراحی به نام برداشتن غدد لنفاوی شکمی برای برداشتن غدد لنفاوی در پشت شکم که ممکن است حاوی سلول های سرطانی باشند، انجام می شود.
سرطان غیر سمینوما: اگر اسکن های بعد از شیمی درمانی نشان دهند که غدد لنفاوی به اندازه ی طبیعی خود برنگشته اند، پزشک شما ممکن است عمل برداشتن غدد لنفاوی شکمی RPLND)) را توصیه کند، زیرا این امر نشان می دهد که غدد لنفاوی هنوز حاوی سلول های سرطانی هستند.
سرطان سمینوما: شیمی درمانی یا پرتودرمانی معمولاً می تواند سلول های سرطانی سمینوما را در غدد لنفاوی از بین ببرد. بنابراین به ندرت از عمل برداشتن غدد لنفاوی شکمی استفاده می شود. این جراحی زمانی برای سرطان سمینومای پیشرفته پیشنهاد می شود که هیچ روش درمانی دیگری وجود نداشته باشد.